Ozon znany jest z właściwości dezynfekujących i utleniających, dlatego wykorzystuje się go do zwalczania bakterii i wirusów, a także innych drobnoustrojów.
Co daje ozonoterapia? Jak wykorzystuje się właściwości ozonu?
Historia ozonoterapii w Polsce
Ozon to trójatomowa cząsteczka tlenu, która została odkryta w 1840 roku przez niemieckiego chemika. Christian Friedrich Schönbein pisał także właściwości ozonu. Kliniczne zastosowanie ozonoterapii w Polsce nastąpiło dopiero w 1986 roku przez anestezjologa, chirurga, stomatologa z Katowic, profesora Zygmunta Antoszewskiego. Ozon w terapii medycznej dopuszczony jest już w ponad dwudziestu krajach na całym świecie.
Ozon w medycynie
Zewnętrznie ozon jest stosowany w przypadku trudno gojących się ran, odleżyn, stanów grzybiczych skóry, w przypadkach trądziku, ropniaków i czyraków. Ozon powoduje natlenienie tkanek oraz stymuluje procesy odnowy komórkowej. Dlatego z powodzeniem jest stosowany w gabinetach medycyny estetycznej. Odpowiednie dawki ozonu wykorzystuje się w innych gałęziach medycyny na przykład w walce z niedokrwieniem mózgu, serca oraz kończyn dolnych poprzez bezpośrednie ich podanie do naczyń krwionośnych. Ozon powoduje zmniejszenie lepkości krwi oraz pobudza metabolizm czerwonych krwinek. Ozonoterapiajest stosowania także w przypadku konieczności pobudzenia systemu odpornościowego u osób ze spadkiem lub brakiem odporności. Niewielkie dawki ozonu są w stanie pobudzić naturalnie występujące w organizmie substancje antyutleniające. Terapia ozonem ma zastosowanie także w przypadku schorzeń wątroby. Ozon odpowiada za zwiększenie jej zdolności detoksykacyjnych. Redukuje ilość toksyn w organizmie.
Ozon, dzięki swoim właściwościom antybakteryjnym, wykorzystywany jest w stomatologii, w szczególności do leczenia próchnicy, stanów zapalnych przyzębia, a także do dezynfekcji kanałów zębowych.
Przeciwwskazania do zastosowania terapii ozonem
Do zastosowania ozonoterapii, podobnie jak w przypadku innych zabiegów, istnieją różne przeciwwskazania, które dyskwalifikują pacjenta do podjęcia terapii. Są to w szczególności:
- niekontrolowane nadciśnienie tętnicze,
- nadczynność tarczycy,
- poważna niewydolność krążeniowo-oddechowa,
- okres ciąży,
- przebyty w niedawnym okresie zawał mięśnia sercowego.