POChP (Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc) jest trzecią przyczyną umieralności na świecie. Tylko w Polsce choruje na nią około 2 milionów osób. Wczesne postawienie diagnozy daje realną szansę na uniknięcie inwalidztwa i samodzielne funkcjonowanie. Kluczem do tego jest jednak umiejętność rozpoznania objawów POChP, najlepiej na początkowym etapie.
Czym jest POChP?
Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc jest chorobą układu oddechowego, którą wywołują szkodliwe czynniki środowiskowe, w tym pyły i gazy. Prowadzi do nieodwracalnego uszkodzenia dróg oddechowych i płuc.
W wyniku zwężenia dróg oddechowych następuje chroniczne niedotlenienie organizmu, przez co osoba chora ma poważne trudności z utrzymaniem aktywności fizycznej i stopniowo uzależnia się od pomocy innych.
POChP to choroba cywilizacyjna, diagnozowana na całym świecie, u przedstawicieli obu płci i wszystkich ras. Obecnie klasyfikuje się ją jako chorobę ogólnoustrojową, rzutującą na funkcjonowanie całego organizmu. POChP mogą towarzyszyć także inne schorzenia, takie jak: cukrzyca, osteoporoza, zespół metaboliczny, rak płuca, nadciśnienie tętnicze, choroby serca, refluks żołądkowo-przełykowy czy zaburzenia depresyjne.
Kto choruje na POChP?
Głównym czynnikiem ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc pozostaje palenie wyrobów tytoniowych. POChP najczęściej diagnozuje się u czynnych lub biernych palaczy tytoniu po 40. roku życia.
Regularnie rośnie liczba przypadków POChP wśród osób, które nigdy nie paliły, natomiast są narażone na inne szkodliwe czynniki środowiskowe – zapylenie, zanieczyszczenie powietrza oraz wdychanie związków chemicznych. Można tutaj wymienić m.in. górników, hutników, rolników, budowlańców, metalurgów, sprzątaczki, pracowników zakładów chemicznych, operatorów maszyn budowlanych, a także kosmetyczki.
Podstawowe objawy POChP
Na początek warto zaznaczyć, że objawy POChP często są nieswoiste i mogą być łatwo zbagatelizowane. Co więcej, u wielu osób choroba rozwija się latami zupełnie bezobjawowo lub skąpo-objawowo, przez co zgłaszają się one do lekarza już na bardzo późnym etapie zaawansowania POChP.
Osoby po 40. roku życia znajdujące się w grupie ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc powinny zwrócić szczególną uwagę na takie objawy, jak:
- Przewlekły kaszel – POChP może towarzyszyć kaszel, który nie ma charakteru napadowego, utrzymuje się przez długi czas, w ciągu dnia oraz nasilając się rano i wieczorem. Objaw potęguje kontakt z czynnikami drażniącymi, na przykład dymem papierosowym.
- Duszność – ten objaw Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc może się nasilać w trakcie uprawnia sportu, wykonywania pracy fizycznej, czy – w zaawansowanym stadium choroby – nawet w fazie spoczynkowej.
- Odkrztuszanie plwociny – odkrztuszanie wydzieliny z płuc czasem o charakterze ropnym jest szczególnie niepokojące w sytuacji, gdy w plwocinie znajdują się ślady krwi. Może to wskazywać na poważną chorobę płuc, włącznie z nowotworem.
- Obniżona tolerancja wysiłkowa – mamy na myśli zwiększoną męczliwość, brak energii, szybkie męczenie się w trakcie wysiłku fizycznego, nawet niezbyt intensywnego (sprzątanie, spacerowanie, wchodzenie po schodach, przyrządzanie posiłków etc.).
O objawach POChP można przeczytać także na stronie internetowej https://oddychajmy.pl/objawy-pochp/.
Co robić, gdy zauważasz u siebie objawy POChP?
Wymienione wcześniej objawy nie muszą wcale świadczyć o chorobie. Są jednak dostatecznym powodem, aby skonsultować swój stan zdrowia z lekarzem pierwszego kontaktu.
Lekarz na podstawie zebranego wywiadu i badania osłuchowego oceni, czy pacjent rzeczywiście wymaga pogłębionej diagnostyki w kierunku Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc. Jeśli tak, to lekarz skieruje pacjenta do poradni pulmonologicznej.
Diagnostyka POChP bazuje przede wszystkim na badaniu spirometrycznym, które jest , nieinwazyjne i pozwala określić objętość powietrza wydmuchanego w pierwszej sekundzie nasilonego wydechu (wskaźnik FEV1) oraz natężoną pojemność życiową płuc (wskaźnik FVC).
W przypadku stwierdzenia POChP wdrażana jest odpowiednia terapia. Trzeba podkreślić, że Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc to choroba, której nie można wyleczyć. Można natomiast zmniejszać nasilenie objawów, co uchroni chorego przed inwalidztwem, dając mu szansę na samodzielne funkcjonowanie oraz utrzymanie ograniczonej aktywności fizycznej, zawodowej i życiowej.